Lakier fluorescencyjny a farba fosforyzująca – jaki lakier świeci w ciemności?
- Posted on
- Kuba Lakiery
Dziś dowiemy się tego czym są farby / lakiery fluorescencyjne i czy naprawdę istnieją lakiery świecące w ciemności. Farba świecąca lub farba luminescencyjna to farba, która wykazuje luminescencję. Innymi słowy, emituje światło widzialne poprzez fluorescencję, fosforescencję lub radioluminescencję. Istnieją trzy rodzaje „świecących” farb.
Czym są fluorescencyjne lakiery samochodowe?
Lakiery fluorescencyjne oferują niezwykle szeroki zakres pigmentów i barw, które również „świecą” pod wpływem długofalowych częstotliwości „ultrafioletowych” (UV). Te częstotliwości UV znajdują się w świetle słonecznym i niektórych sztucznych światłach, ale one – i ich zastosowania do świecących farb – są powszechnie znane odpowiednio jako czarne światło i „czarne efekty świetlne”.
We fluorescencji składnik światła widzialnego – czasami nazywany „światłem białym” – ma tendencję do odbijania się i postrzegania normalnie, jako kolor; podczas gdy składnik UV światła jest modyfikowany, „zstąpił” energetycznie na dłuższe fale, wytwarzając dodatkowe częstotliwości światła widzialnego, które są następnie emitowane wraz z odbijanym białym światłem. Ludzkie oczy postrzegają te zmiany jako niezwykły „blask” fluorescencji.
Fluorescencyjny typ luminescencji znacznie różni się od naturalnej bioluminescencji bakterii, owadów i ryb, takich jak przypadek świetlika itp. Bio-luminescencja nie wymaga żadnego odbicia, ale generuje żywe generowanie światła.
Sprawdź naszą ofertę lakierów fluorescencyjnych marki NewCar https://kubalakiery.pl/kategoria-produktu/lakiery-fluorescencyjne/
Istnieją zarówno widoczne, jak i niewidoczne farby fluorescencyjne. Widzialne pojawiają się w białym świetle w dowolnym jasnym kolorze, zmieniając się szczególnie błyskotliwie w czarne światła. Niewidoczne fluorescencyjne farby wydają się przezroczyste lub blade w świetle dziennym, ale będą świecić w świetle UV w ograniczonym zakresie kolorów. Ponieważ mogą się wydawać, że „znikają”, można je wykorzystać do stworzenia różnorodnych sprytnych efektów.
Oba rodzaje malowania fluorescencyjnego przynoszą korzyści, gdy są stosowane w kontrastowej atmosferze czystych, matowo-czarnych tła i obramowań. Taki efekt „zaciemnienia” zminimalizuje inną świadomość, dzięki czemu kultywuje się szczególną luminescencję fluorescencji UV. Oba rodzaje farb mają szerokie zastosowanie tam, gdzie pożądane są artystyczne efekty świetlne, szczególnie w rozrywkach „czarnych skrzynek” i środowiskach, takich jak teatry, bary, świątynie itp. Na zewnątrz jednak fale UV są szybko rozpraszane w przestrzeni [wyjaśnienie potrzebne] (wiadomo, że fale odbijają się od powierzchni, na zewnątrz odbicie jest niedostrzegalne) lub pochłaniane przez złożone naturalne powierzchnie, osłabiając efekt. [potrzebne wyjaśnienie] (Ludzie widzą tylko odbite fale fotonów, które są lekkie; czarny mat jest ostatecznym pochłanianiem pod nieskończonymi kątami, wzmacniając w ten sposób każdą uciekającą falę światła. W ten sposób ciemność staje się jasna.) Ponadto złożone pigmenty szybko degradują w świetle słonecznym.
Farba fosforyzująca
Farba fosforyzująca lub inaczej luminescencyjna, jest powszechnie nazywana farbą „świecącą w ciemności”. Jest on wykonany z luminoforów, takich jak aktywowany srebrem siarczek cynku lub domieszkowany glinian strontu, i zazwyczaj ma kolor od jasnozielonego do zielonkawo-niebieskiego. Mechanizm wytwarzania światła jest podobny do farby fluorescencyjnej, ale emisja światła widzialnego utrzymuje się długo po wystawieniu go na działanie światła. Farby fosforyzujące mają trwały blask, który trwa do 12 godzin po ekspozycji na światło, z czasem zanika.
Ten rodzaj farby został użyty do oznaczenia dróg ewakuacyjnych w samolotach i do celów dekoracyjnych, takich jak „gwiazdy” nałożone na ściany i sufity. Jest to alternatywa dla farby radioluminescencyjnej. Glo-Juice firmy Kenner’s Lightning Bug był popularnym nietoksycznym produktem do malowania w 1968 roku, sprzedawanym dzieciom, obok innych świecących w ciemności zabawek i nowości. Farba fosforyzująca jest zwykle stosowana jako farba do ciała, na ścianach dzieci i na zewnątrz.
Po nałożeniu jako farba lub bardziej wyrafinowana powłoka (np. Powłoka bariery termicznej), fosforescencja może być stosowana do wykrywania temperatury lub pomiarów degradacji znanych jako termometria luminoforu.
Farba radioluminescencyjna
Farba radioluminescencyjna jest farbą samoświetlną, która składa się z niewielkiej ilości radioaktywnego izotopu (radionuklidu) zmieszanego z chemiczną substancją promieniotwórczą z fosforem. Radioizotop nieustannie rozpada się, emitując cząsteczki promieniowania, które uderzają w molekuły luminoforu, pobudzając je do emitowania światła widzialnego. Wybrane izotopy są zazwyczaj silnymi emiterami promieniowania beta, preferowane, ponieważ promieniowanie to nie przeniknie do obudowy. Farby radioluminescencyjne będą świecić bez ekspozycji na światło, dopóki izotop promieniotwórczy nie rozpadnie się (lub fosfor ulegnie degradacji), co może trwać wiele lat.
Ze względów bezpieczeństwa i zaostrzenia przepisów produkty konsumenckie, takie jak zegary i zegarki, w coraz większym stopniu wykorzystują substancje fosforyzujące niż radioluminescencyjne. Farba radioluminescencyjna może być nadal preferowana w specjalistycznych zastosowaniach, takich jak zegarki nurkowe.
Farby z domieszką Radu
Farba radioluminescencyjna została wynaleziona w 1908 r. Przez Sabina Arnolda von Sochockiego [2] i pierwotnie zawierała rad-226. Farba radowa była szeroko stosowana przez 40 lat na tarczach zegarków, kompasów i instrumentów lotniczych, aby można je było odczytać w ciemności. Rad jest zagrożeniem radiologicznym, emitującym promienie gamma, które mogą przenikać przez tarczę zegarka szklanego do tkanek ludzkich. W latach dwudziestych i trzydziestych szkodliwe działanie tej farby stawało się coraz wyraźniejsze. Znany przypadek dotyczył „Radium Girls”, grupy kobiet, które malowały tarcze zegarkowe, a później cierpiały z powodu niekorzystnych skutków zdrowotnych po spożyciu. W 1928 r. Sam dr von Sochocky zmarł z powodu niedokrwistości aplastycznej w wyniku ekspozycji na promieniowanie [2]. Dekadę temu zakazano stosowania radu dziesięcioleci temu na mocy prawa międzynarodowego, ale tysiące starych tarcz radowych będących nadal własnością społeczeństwa mogą stanowić niebezpieczne źródło skażenia radioaktywnego.
W farbie radowej zastosowano fosforek siarczku cynku, zwykle śladowy metal domieszkowany aktywatorem, taki jak miedź (dla zielonego światła), srebro (niebiesko-zielony), a rzadziej miedź-magnez (dla żółto-pomarańczowego światła). Fosfor degraduje się stosunkowo szybko, a tarcze tracą jasność w ciągu kilku lat do kilku dekad; dlatego zegary i inne urządzenia dostępne w sklepach z antykami i innych źródłach nie świecą już. Jednak ze względu na długi 1600-letni okres półtrwania izotopu Ra-226 są one nadal radioaktywne i można je zidentyfikować za pomocą licznika Geigera.
Tarcze można odnowić, nakładając bardzo cienką warstwę świeżego luminoforu, bez zawartości radu (z oryginalnym materiałem nadal działającym jako źródło energii); warstwa luminoforu musi być cienka ze względu na zdolność do pochłaniania światła przez materiał.
Farby z domieszką Prometium
W drugiej połowie XX wieku rad stopniowo zastępowano prometem-147. Prometium jest jedynie stosunkowo niskoenergetycznym emiterem beta, który, w przeciwieństwie do emiterów alfa, nie degraduje sieci fosforowej, a jasność materiału nie degraduje się tak szybko. Farby na bazie metylu są znacznie bezpieczniejsze niż rad; Okres półtrwania wynoszący 147 μm wynosi jednak tylko 2,62 lata, dlatego nie nadaje się zbyt dobrze do zastosowań o długiej żywotności.
Farba na bazie Prometium została zastosowana do oświetlenia końcówek przełączników elektrycznych modułu księżycowego Apollo i pomalowana na panelach sterujących pojazdu wędrującego z Księżycem.
Farby z domieszką Trytu
Najnowsza generacja materiałów radioluminescencyjnych oparta jest na trycie, radioaktywnym izotopie wodoru o okresie półtrwania wynoszącym 12,32 lat, który emituje promieniowanie beta o bardzo niskiej energii. Urządzenia są podobne w budowie do świetlówki, ponieważ składają się z hermetycznie zamkniętej (zwykle ze szkła borokrzemowego) rurki, pokrytej wewnątrz luminoforem i wypełnionej trytem. Są znane pod wieloma nazwami – np. gazowe trytowe źródło światła (GTLS), traser, betalight.
Trytowe źródła światła są najczęściej postrzegane jako „stałe” podświetlenie dłoni zegarków przeznaczonych do nurkowania, nocnych lub taktycznych. Są one dodatkowo stosowane w świecących brelokach do nowości, w podświetlanych znakach wyjściowych, a wcześniej w przynętach wędkarskich. Są one preferowane przez wojsko do zastosowań, w których źródło zasilania może nie być dostępne, takich jak tarcze przyrządów w samolotach, kompasy, światła do czytania map i celowniki do broni.
Lampy trytowe znajdują się również w niektórych starych telefonach z obrotowym pokrętłem, chociaż z powodu ich wieku nie wytwarzają już użytecznej ilości światła.